Как говорится, любовь не знает границ. Но иностранцы, полюбившие граждан Литвы, обречены на кошмар. Когда связываешь свою жизнь с другим человеком, наверное, меньше всего думаешь о предстоящей бюрократии. Об этом  — очередная визовая история, присланная нам белоруской Никой, которая уже почти 10 лет живёт в Литве.

Дасылайце нам на імэйл [email protected] свае гісторыя пра ваднроўкі, змаганне за атрыманне візы, парады па гэтым працэсе, а таксама сваё меркаванне пра існаванне ў свеце візавых рэжымаў. І вы абавязкова атрымаеце ад нас каштоўны падарунак: цішотку з лагатыпам кампаніі ці іншыя зручныя для падарожжаў рэчы. І не забудзьцеся прыкласці фота!

Ганне 25 гадоў, а яна ўжо паспела аб’ездзіць 4 кантыненты. Дзяўчына дзеліцца сваімі парадамі ў атрыманні візаў і пашырэнні светапогляду.

Жыла-была на белым свеце маленькая берасцяначка. З вясны да восені яна гнездавалася на радзіме, а калі надыходзілі халады, ляцела ў вырай. Гэта зусім не значыла, што берасцянка любіла чужы край больш за свой родны, не. Гэта была жыццёвая неабходнасць: застацца ўзімку на радзіме значыла згубу.

Гэты тэкст — лаўрэат конкурсу эсэ, арганізаванага грамадзянскай кааліцыяй “Без візы!” супольна з парталам TUT.BY.